ΟΙ ΜΕΣΑΡΙΤΕΣ

[vangelisk]

Στο χωριό μας, όπως και σε όλη τη Δυτική Κρήτη, πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή των ανθρώπων είχε η τιμή, η υπόληψη, και δευτερεύοντα ρόλο το συμφέρον, το οικονομικό όφελος.

Θεωρούνταν αυτονόητο και υποχρεωτικό ο άνθρωπος να έχει «λόγο», μπέσα, να τηρεί τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις του.

Θεωρούνταν πολύ άνανδρο και ατιμωτικό για κάποιον να μην είναι συνεπής στο λόγο του, στις υποσχέσεις και στις δεσμεύσεις.

Τις αξίες και τις αρχές αυτές δεν φαίνεται να τις είχαν υιοθετήσει και οι Μεσαρίτες, οι κάτοικοι δηλαδή της περιοχής Μεσαράς στα Νότια του Ηρακλείου.

Οι Μεσαρίτες, λοιπόν, φέρονταν να μην έχουν «λόγο», να μην αισθάνονται την υποχρέωση να εκτελούν τις υποσχέσεις τους. Για αυτούς ήταν πολύ εύκολο να αθετήσουν την υπόσχεσή τους με την απλή φράση: «Ήσπασά τηνε, κουμπάρε».

Όταν οι χωριανοί μας ήθελαν να πουν σε κάποιο ότι δεν είναι συνεπής στο «λόγο» του, στις υποσχέσεις του, έλεγαν σ’ αυτόν απαξιωτικά:

- Άνθρωπος είσαι εσύ μωρέ ή Μεσαρίτης;