ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΛΑΡΙΣΤΟ ΚΑΤΟΣΤΑΡΙΚΟ

[vangelisk]

Ο Μιχάλης ο Τζουρμπάκης, ο Τζουρμπομιχάλης, ερχοτάνε από τα Σελλιά συχνά – πυκνά στο χωριό μας. Είχε, όπως έλεγε, στο χωριό «πατέντα» , δηλαδή συγγενείς και κοιμότανε, όταν ερχότανε, στου «Χαράλαμπου τη σπιταρόνα, στον μεγάλο καναπέ».

Συνήθως ζητούσε από τους χωριανούς, εκτός από ένα πιάτο φαγητό και ένα ποτήρι κρασί, «ένα κόκκινο, κολαριστό εκατοστάρικο». Δεν ήθελε ούτε δύο πενηντάρικα, ούτε εκατό δραχμές. Ήθελε ένα κόκκινο, κολαριστό εκατοστάρικο.

Μια φορά ήτανε κάποιο μνημόσυνο κι είχε μαζευτεί πολύς κόσμος στο καφενείο.

Μπαίνει, λοιπόν, στο καφενείο ο Τζουρμπομιχάλης και πλησιάζει τον Μπικογιώργη.

- Γιώργη, του λέει, ήθελα να σου πω πως σ’ αγαπώ σαν ούλο τον κόσμο. Δώσε μου ένα κόκκινο, κολαριστό εκατοστάρικο.

- Δεν έχω εγώ, κακομοίρη Μιχάλη, του λέει. Πήγαινε σε εκείνο τον μπάρμπα που έχει να σου δώσει.

Ο μπάρμπας που έδειχνε ο Μπικογιώργης ήτανε ο Κιατύπης.

Πλησιάζει, λοιπόν, διστακτικά ομ Τζουρμπομιχάλης τον Κιατύπη, που δεν τον γνώριζε, και του λέει:

- Μπάρμπα, ο Μπικογιώργης μου είπε να μου δώσεις ένα κόκκινο, κολαριστό κατοστάρικο.

- - ¶ντε μωρέ κακομοίρη, φύγε, μα την ίδια δουλειά κάνω κι εγώ, του απαντά ο Κιατύπης.