ΤΟΙΧΟ ΤΟΙΧΟ

[PAPADAKIS B GIVRGOS]

Ο μπαρμπα Μανωλης ο Χαλικης, εχει πιει τα κρασακια του με το παρεακι, εχει πει τα ομορφα αστεια του, εχει βγαλει στα υστερα τον ποδα του (πατουσα) πανω στον καφα του (αυχενας, σβερκο), καυχουμενος και προκαλωντας τους αλλους αν μπορουν να το καμουνε κι αυτοι, και ικανοποιημενος αδειαζει και την τελευταια βροξη απου το ποτηρακι του και σηκωνεται αργα αργα και ηρεμα να παει στο σπιτι του.

Το ζαλο βαρυ, η ευτυχια θολο συννεφο που εμποδιζει να καλοβλεπεις, και η ισορροπια βαρυ φορτιο για τα κουρασμενα ποδια και την λεπτη καλογουστη και μερακλειδικη κατσουνα του.

Ο τοιχος διπλα βαρυς, στερεος , ακουνητος μπορει να σηκωσει εκατο, χιλιους και βαλε τετοιους καημους.

Κι ο μπαρμπα Μανωλης , δεν χανει ευκαιρια, κρεμα το κατσουνακι στον αριστερο καρπο, ακουμπα στον τοιχο, και μια χαρα ζαλο και ζαλο παει για το σπιτι του.

- Ε, μπαρμπα, του λεει ενας, γιαντα δε πας ετσε; δειχνοντας του το συντομοτερο δρομο αλλα χωρις τοιχο.

Και ο Χαλικωμανωλης ηρεμα και χωρις να σταθει:

- Τουτη η δουλεια, παιδι μου, θελει ΤΟΙΧΟ!!!