Πριν μερικές δεκαετίες λέγανε ότι το όνειρο ενός Κινέζου είναι να αγοράσει ποδήλατο.
Το ίδιο διάστημα το άπιαστο όνειρο ενός παιδιού στο χωριό μας ήταν να αγοράσει ποδήλατο.
Όταν λέμε ποδήλατο εννοούμε κανονικό ποδήλατο, με δυο ρόδες δηλαδή, όχι παιδικό ποδηλατάκι με βοηθητικές ρόδες.
Η μοναδική περίπτωση να είχε κάποιο παιδί στο χωριό μας ποδήλατο ήτανε να του το χαρίσουνε. Το να χαρίσουνε σε κάποιο παιδί καινούργιο ποδήλατο ήτανε πολύ σπάνιο, μπορεί και αδύνατο.
Όταν ήτανε μικρός ο Ηλίας του Αγγελή και πήγαινε στο δημοτικό σχολείο κάποιος του χάρισε ένα τέτοιο, μεγάλο ποδήλατο. Όχι βέβαια καινούργιο, μεταχειρισμένο του το δώσανε.
Το ποδήλατο όμως αυτό για τον Ήλία ήτανε μεγάλη υπόθεση. Καθημερινά το έπλυνε, το καθάριζε, το γυάλιζε. Όταν άρχισε να σκουριάζει ο σκελετός του, ο Ηλίας τη λύση την είχε έτοιμη.
Ένα κουτάκι πράσινος λαδομπογιάς που είχε περισσέψει από τη σιδερένια πόρτα και τα κάγκελα που έβαφε η μάνα του και ένα πινέλο ήτανε αρκετά για να βάψει ο Ηλίας το ποδήλατο και να το κάνει πάλι "της κούτας".
Η μάνα του Ηλία, η Αγγελίδαινα, καμάρωνε σαν το γύφτικο σκεπάρνι για ποδήλατο του γιού της.
-Η Νταλίκα του Ηλία μου, έλεγε!!