ΜΠΟΡΕΙ ΜΩΡΕ, ΜΠΟΡΕΙ

[vangelisk]

Ο γέρο Φουντουλογιάννης ήτανε από τη φύση του, λένε, άνθρωπος λίγο ζηλιάρης. Επειδή την αδυναμία του αυτή την ήξερε ο Φλισκουνογιώργης, πάει μια μέρα στο καφενείο και λέει:

- Τα μάθατε, μωρέ; Ο Γκιουλάς έσκαφτενε στο σόχωρό του και βρήκενε ένα κουρούπι χρυσές λίρες.

- Ω, τον κερατά, λέει ο Φουντουλογιάννης, αλήθεια;

- Αλήθεια είναι, απαντά ο Φουντουλογιάννης.

Την επόμενη μέρα που ξανασυναντηθήκανε στο καφενείο λέει πάλι ο Φλισκουνογιώργης:

-Μα τον κερατά τον Γκιουλά, να βρει το κουρούπι με τις λίρες. Αυτός εδά θα γενεί πλούσιος. Μόλις τις πουλήσει θα εξαφανιστεί από το χωριό κι ο Θεός κατέχει που θα πάει.

- Είδες, είδες ο κερατάς, απαντά με στεναγμό ο Φουντουλογιάννης.

Εν πάση περιπτώσει, το θέμα των χρυσών λιρών απασχόλησε τους θαμώνες του καφενείου για κάμποσες μέρες. Μια μέρα αποφασίζει ο Φλισκουνογιώργης ότι θα πρέπει να τελειώσει και να βρεθεί άλλο. Πάει, λοιπόν, στο καφενείο και λέει δυνατά, για να το ακούσουν όλοι και φυσικά ο Φουντουλογιάννης.

- Τα μάθατε; Τζάμπα πήρε τη χαρά ο Γκιουλάς με τις λίρες. Πήγε στη Χώρα και ρώτησε και του είπανε πως είναι κάλπικες.

Μόλις ακούει το καινούργιο νέο ο Φουντουλογιάννης παίρνει βαθειά εισπνοή ανακούφισης και λέει:

- Ε, μπορεί μωρέ μπάρεμου του κερατά, μπορεί!!

(Αφήγηση: Γιώργης Β. Παπαδάκης)