Εάν το προξενιό είχε ευτυχή κατάληξη κανονικά ακολουθούσε ο αρραβώνας που είναι η επίσημη, δημόσια υπόσχεση τέλεσης γάμου.
Όμως, ο αρραβώνας είναι τελετή που κοστίζει. Χρειάζεται η αγορά χρυσαφικών και ρούχων στη νύφη, η παράθεση δείπνου στους συγγενείς του γαμπρού και της νύφης.
Εκτός των οικονομικών λόγων μπορεί να υπάρχει και πένθος στη μια από τις δύο οικογένειες.
Όταν κάποιος ήθελε να αποφύγει τη διαδικασία και τα έξοδα του αρραβώνα, μπορούσε, αφού βέβαια συμφωνούσε και η άλλη πλευρά, να πάει στη νύφη «σημάδι» αντί να γίνει ο αρραβώνας.
Δηλαδή ο γαμπρός με τους στενούς του συγγενείς κάποια μέρα κοινά αποδεκτή επισκεπτόταν το σπίτι της νύφης και της χάριζε ένα απλό δακτυλίδι, το σημάδι, που ουσιαστικά αποτελούσε αρραβώνα και δέσμευση τέλεσης γάμου. Φυσικά ακολουθούσε φαγοπότι στο σπίτι της νύφης.
Αργότερα, μετά το σημάδι, μπορούσε να γίνει και κανονικός αρραβώνας, αν ήθελαν οι δύο πλευρές.
Μετά από το σημάδι δημοσιοποιούνταν το γεγονός και οι δύο πλευρές δεχόταν τις ευχές γνωστών και συγγενών.